Perdendo o que amamos, orvalla n’a vida…
e ten que dar probas de muito valor
que vexa o reviro d'a man prometida,
que perda una noiva, quen perda un amor…
Perdida a tua alma, que siempre foi miña,
perdido o teu corpo —com una afogada—,
claméi n'a Alameda,berréi n'a Mariña:
¡xa a min, en Galicia, non quédame nada!
No hay comentarios:
Publicar un comentario